Dziś trochę ciekawostek o nazwach mieszkańców różnych miast. Podstawowa zasada jest prosta: nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi piszemy małą literą.

Do tworzenia nazw mieszkańców miast używamy 2 formatów:

-anin (rodzaj męski) / -anka (rodzaj żeński) – np. wilnianin, suwalczanin, ryżanin (mieszkaniec Rygi), kopenhażanin. To jest podstawowy formant i jak chcemy utworzyć nazwę mieszkańca jakiegoś miasta, to warto spróbować właśnie z taką końcówką;
Warto zaznaczyć, że przy tworzeniu nazw mieszkańców za pomocą tego formantu występują regularne alternacje jakościowe ([u]:[o], [t]:[ć], [t]:[t’], g]:[ż], [k]:[č], [r]:[ž], [s]:[š], [g]:[ž])

-czyk – znajduje zastosowanie tylko w nazwach mieszkańców miast leżących za granicą, np. sztokholmczyk, berlińczyk, wiedeńczyk, helsinczyk. Ale są wyjątki: aganin, badżulanin, belmopanin, bogocianin/bogotanin, katmanduanin, limianin, manguanin, maseruanin, mogadiszuanin.

Istnieje również formant -ak (bez formy żeńskiej), który pochodzi z Mazowsza i jest uważany za potoczny. W j.polskim znajdziemy tylko kilku mieszkańców miast z tym formantem: lubliniak, łomżyniak, krakowiak, oświęcimiak, poznaniak, warszawiak, wrocławiak.

A czy wiecie, jakie miasto nie ma określenia mieszkańców? Oslo 🙂 Mówimy mieszkaniec Oslo.
Spodobał Ci się wpis?