Chyba każdy miał kiedyś dylemat: i? A może ji? Albo samo j? Dylematy są po to, żeby je rozwiązywać, więc zacznijmy od zasady ogólnej – zastosowanie i, j na początku wyrazu.

Na początku wyrazu piszemy:

• i – przed spółgłoskami, np. inspekcja, ilustracja, ikona,
• j – przed samogłoskami, np. jabłko, jutro, jesień.

Po samogłosce piszemy:

• i–w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku, jeśli rzeczownik w rodzaju żeńskim jest zakończony:
  • na -ja, np. nadzieja – nadziei,
  • na -ia po spółgłoskach wargowych (p, b, f, w, m) w wyrazach rodzimych i zapożyczonych przyswojonych, np. ziemi, Słupi,
  • po n, jeśli wymawiamy zakończenie w mianowniku jako nia, np. Gdynia – Gdyni, jaskinia – jaskini,
• ii – w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku, jeśli rzeczownik w rodzaju żeńskim jest zakończony na -ia
  • po spółgłoskach t, d, r, l, k, g, ch (w wyrazach obcego pochodzenia) , np. filozofii, epidemii,
  • po n, jeśli wymawiamy zakończenie w mianowniku jako nja, np. aronia – aronii, Dania – Danii,
• j –  zasadniczo wszędzie, np. moja, boję (się), majowy,
• ji – nie występuje nigdy.

Po spółgłoskach piszemy:

• i – zasadniczo wszędzie (poza wyjątkami :-)), nie ma znaczenia, czy po i jest samogłoska czy spółgłoska, np. biuro, zima,
• j
  • po przedrostkach zakończonych na spółgłoskę, np. nadjechać, odjąć, objuczyć, podjudzić,
  • po zd-, np. zdjęcie,
  • po s, z, c jeśli wymawiamy jako sj, zj, cj, np. poezja, kolacja, wizja
• ji – w dopełniaczu, celowniku i miejscowniku, jeśli rzeczownik w rodzaju żeńskim jest zakończony na -ja, a przed zakończeniem -ja występuje s, z, c, np. emisja – emisji, poezja – poezji, konwersacja – konwersacji,

Spodobał Ci się wpis?