Zaimki odpowiadają na pytania tych części mowy, które zastępują. I z tego powodu wyróżniamy zaimki:
- rzeczowne, np. ja, ty, oni, one, ktoś, coś, nikt, nic; w zdaniu mogą być podmiotem (On jest bardzo mądry) lub dopełnieniem (Widziałem ją w pokoju),
- przymiotne, np. mój, czyj, jaki, który, inny, ta, ci, tamten; w zdaniu mogą być być przydawką (Twoja praca jest interesująca), orzecznikiem (Ten dom jest nasz),
- liczebne, np. ile, tyle; w zdaniu mogą być przydawką (Dziś dostała tyle prezentów),
- przysłowne, np. tak, tu, tam, gdzieś, dokąd, tamtędy, kiedyś; w zdaniu mogą być okolicznikiem miejsca (Idź tamtędy), sposobu (Zrób to tak), czasu (Wtedy nie przyjdę do Ciebie).
Zaimki rzeczowne, przymiotne i liczebne odmieniają się przez przypadki, liczby i rodzaje. Zaimki przysłowne są nieodmienne.
Ze względu na znaczenie zaimki dzielą się na:
- osobowe, np. ja, ty, on, ona, my, wy, oni, one,
- wskazujące, np. ten, ta, ci, tamten, tu, tam, ów,
- pytające, np. kto? co? jaki? który? kiedy? gdzie?,
- nieokreślone, np. coś, ktoś, gdzieś, któryś, kiedyś,
- względne, np. kto, jaki, który, co,
- przeczące, np. nikt, nigdzie, żaden, nic,
- zwrotny się (sobie, siebie).
Istnieje też pojęcie wyrażenia zaimkowego. Powstaje ono, z połączenia jednego z zaimków: co, kto, ten, to, jaki, taki, tyle, jak (lub jakaś forma odmiany) i innego wyrazu (np. rzeczownik, przymiotnik, przysłówek).
Spodobał Ci się wpis? 
